Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Δεν είναι ο Αραφάτ όμηρος, εμείς είμαστε


Είμαστε όμηροι του άστρου των Σιωνιστών, που φωτίζει τη σβάστικα. Οι Σιωνιστές έχουν εμπλακεί σ' έναν αγώνα για την προέκταση της εκδίκησης, όπου οι καθημερινοί φόνοι που διαπράττουν είναι μικρότερης σημασίας από το πεδίο που ανοίγεται μπροστά τους: μίσος ατελεύτητο. Χοροπηδάνε πάνω στα πτώματα των νέων Παλαιστινίων, φωνάζοντας παράλληλα ότι οι ίδιοι είναι θύματα κι όχι τα νεκρά παιδιά.

Είμαστε όμηροι των γνωστών οικογενειών της πολιτικής σκηνής. Φωτογραφίζονται πάντα στο φως της τηλεόρασης. Μόνη τους μέριμνα (αφού όλα είναι λυμένα και το χαλί στρωμένο) να χάσει μερικά κιλά η κόρη, δηλαδή η Ντόρα, μετά ν' αρχίσει να χαμογελά, όπως αυτή ξέρει, για να πέσει σαν ώριμο φρούτο η Δημαρχία.

Είμαστε όμηροι της ευκολίας των ρασοφόρων, που κάνουν χρυσές δουλιές. Είναι η εποχή τους, βλέπετε, έχουμε εκπτώσεις.

Είμαστε όμηροι των προοδευτικών, των γενικώς και αορίστων Αριστερών. Παπαγαλάκια που φετιχοποιούν τη δύναμη των Αμερικανών.

Είμαστε όμηροι του βασιλιά μικροαστού, που ανάμεσα στο τηλεκοντρόλ και το φραπέ έχει πεθάνει χρόνια τώρα. Αλλά ποιος θα του το πει: Ο Καραμανλής ή ο Σημίτης;

Είμαστε όμηροι των παραμυθιασμένων καλλιτεχνών, των βολεμένων, που καταπίνουν την πραγματικότητα φωνάζοντας: «Πάνω απ' όλα η αισθητική! Αυτή μας ενδιαφέρει».

Είμαστε όμηροι της γενικευμένης ψευδαίσθησης γύρω από τον πολιτισμό της Δύσης. Τελευταίο παράδειγμα είναι οι φωνές γνωστών δημοσιογράφων ότι δεν υπάρχει ρατσισμός, αφού τα όσκαρ πήγαν σε μαύρους. Η αλήθεια; Το 85% των φυλακισμένων στις ΗΠΑ είναι μαύροι. Για ένα μαύρο αγόρι ηλικίας δεκαέξι έως είκοσι πέντε ετών υπάρχει μία πιθανότητα στις πέντε να φυλακιστεί. Στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης, η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση, τα τελευταία πέντε χρόνια, χτίζει μια φυλακή κάθε 120 μέρες. Μία από τις πραγματικά ταχύτερα αναπτυσσόμενες βιομηχανίες στις ΗΠΑ είναι οι βιομηχανίες συστημάτων ασφαλείας. Η Νέα Υόρκη μετατρέπεται, όπως και οι υπόλοιπες Πολιτείες, σε μια μεγάλη φυλακή, όπου σήμερα υπάρχουν ήδη ένα εκατομμύριο κρατούμενοι. Ας αφήσουν, λοιπόν, κατά μέρος την εικόνα των φετινών όσκαρ ή, γενικότερα, αυτούς που προβάλλουν τους μαύρους σταρ, γιατί όλη αυτή η «βιομηχανία» έχει κρατήσει αρνητική στάση και στερείται ηθικής απέναντι στη μαύρη κοινότητα. Και κανείς δεν έχει ξεχάσει ότι στη δεκαετία του '60 η κυβέρνηση των ΗΠΑ διεξήγαγε έναν ευρύ πόλεμο καταστολής ενάντια στο απελευθερωτικό κίνημα των μαύρων στο σύνολό του.

Είμαστε εκτεθειμένοι ανεπανόρθωτα μπροστά στον στρατηγό Αραφάτ, που τόνισε, για να το καταλάβει όλος ο κόσμος, ότι κανένας από τον παλαιστινιακό λαό ή από τον αραβικό κόσμο δε θα πέσει στα γόνατα.

Είμαστε εκτεθειμένοι με τόσα που μας σκεπάζουν και δεν μπορούν να κρύψουν τη γύμνια μας. Πόσες άραγε πέτρες των νεαρών Παλαιστινίων πρέπει να μετρήσει ο ουρανός για να συνέλθουμε; Ας διαλέξουμε: `Η θα κλείσουμε τα μάτια μας - εμείς, τα προϊόντα μιας χρήσης - σ'ένα σούπερ μάρκετ από έμφραγμα αδιαφορίας ή θ' ανοιχτούμε διαλέγοντας μέσα από την ιστορία μας ό,τι θέλουμε εμείς κι όχι ό,τι επιβάλλουν οι ΗΠΑ. Αν είμαστε όπως πιστεύουμε, ας τολμήσουμε να εισχωρήσουμε σ' ένα ποίημα του Τζελαλουντίν Ρουμί για να ζυγιστούμε: «Πεινάς; Σκυλί θυμωμένο, κακός χαρακτήρας./ Εφαγες; Είσαι τώρα ψόφιος/ξαπλώνεις σαν πέτρα αναίσθητος./ Τη μια σκυλί, την άλλη πτώμα/ έτσι πώς θες να παραβγείς με λεοντάρια/ ή να πας με τους αγίους;/ Αν είσαι του καιρού σου λόγιος τρανός/ την εξαφάνιση του χρόνου και του κόσμου μην ξεχνάς./ Ολα περνούν, εκτός από το Πρόσωπό Του./ Αυτό το Πρόσωπο αν δεν έχεις καθαρό/ μη δοκιμάσεις να υπάρξεις».

Γιώργος Κακουλίδης
Ριζοσπάστης, 7 Απρίλη 2002

Δεν υπάρχουν σχόλια: