Απαρνήθηκε
τις προϋποθέσεις -που διέθετε- να ζήσει μια «καθώς πρέπει» ζωή που πολλοί θα ζήλευαν,
για να μην απαρνηθεί τις ιδέες του. Αυτός,
που είχε τόσα να «χάσει», έδωσε τη ζωή του για την ειρήνη, την κοινωνική
δικαιοσύνη και την δημοκρατία. Ο αγώνας σήμερα, για να παραδειγματιστούν αυτοί που
«δεν έχουν να χάσουν τίποτα παρά μόνο τις αλυσίδες τους», είναι μακρύς και δύσκολος
κι ο δρόμος γίνεται όλο και πιο ανηφορικός.
Στη
μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη.
2 σχόλια:
Σύντροφε,
Κι εγώ που νόμιζα ότι ανακάλυψα την Αμερική...
Μόλις τώρα, δυο ώρες μετά την ανάρτηρη του "Ζ" στη Μποτίλια, βρήκα ότι τις εικόνες των ΔΡΟΜΩΝ που πήρα από το ΑΣΚΙ τις έχεις ανεβάσμένες στο scribd, και ακολούθως διαπίστωσα ότι όταν εγώ πήγαινα εσύ γύριζες... με ανάρτησή σου από 3 Απριλίου.
Εξαιρετικός, σύντροφε. Πάντα.
Για να "επιβεβαιώσεις" τον αγαπημένο (μας) Λειβαδίτη:
Γένεσις (έκδοσις Β΄)
Η δημιουργία του κόσμου δεν τέλειωσε ακόμα.
Την αποτελειώνουν κάθε μέρα
οι εργάτες
κ' οι ποιητές.
Τα σέβη μου.
Υ.Γ. Έχω προχωρήσει ήδη στις απαιτούμενες διορθώσεις-επισημάνσεις.
Μπ.
Ο φόβος της ελευθερίας απο τα δεσμά, είναι τεράστιος για τους ανθρώπους, σ΄αυτόν βασίζονται όλες οι εξουσίες για να τους ελέγχουν, και αυτόν τους διδάσκουν απο τα γεννοφάσκια τους. Πιο εύκολα θα θυσιάσει κάποιος την ζωή του, παρά θα απαρνηθεί τα δεσμά του. Αλλαγή δεσμώτη θέλουν οι άνθρωποι, όχι ελευθερία απο δεσμά, αυτή έχει ευθύνη, γι΄αυτό οι "Λαμπράκηδες" είναι ελάχιστοι, και πάντα δολοφονούνται.
Δημοσίευση σχολίου